Źródło obrazu: 123rf.com/fmua

Diana - dla jednych irytująca postać medialna, dla innych największy ekran projekcyjny na świecie. Nikt nie może jej zignorować. Kobieta, na którą niesamowita masa ludzi zareagowała emocjonalnie, Madonna po dziś dzień. To mówi więcej o wizerunku kobiet w naszym społeczeństwie niż niezliczone badania naukowe.

Jak wiele osób, pamiętam dokładnie, gdzie byłam, gdy zmarła. Byłam młodą kobietą i właśnie poznałam miłość swojego życia. Razem odkrywaliśmy romantyczne zakątki zachodniego wybrzeża Rodos, kiedy w małej tawernie w telewizji pojawiła się wiadomość o jej śmierci. Nigdy nie lubiłam Diany, a jednak, podobnie jak ona, miałam zamiar poświęcić swoją tożsamość dla miłości. Podobnie jak wiele innych kobiet, byłam gotowa zrezygnować z tego, co czyniło mnie tym, kim byłam, dla płynnego funkcjonowania nas. Miłość - rzekomo najbardziej wartościowa rzecz na świecie. Dopiero po latach zaczęłam szukać szczątków mojej tożsamości w tym związku i próbowałam znaleźć znaczącą wskazówkę, kim tak naprawdę jestem. Proszę, nie zrozum mnie źle. Miłość tego mężczyzny jest jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie przytrafiły mi się w życiu. Ale dziś mam swoje miejsce w naszym "my" jako cała i kompletna osobowość.

Jest to coś, z czego my, kobiety, często zdajemy sobie sprawę dopiero w późniejszych latach. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z tego, jak bardzo poświęcamy się dla naszych związków, jak wiele relacji, w tym zawodowych, jest zbudowanych na naszej pobłażliwości. Odkrywamy naszą własną skuteczność i dojrzewamy do niezależnej osobowości, która wystarcza sama sobie. Rzadko kiedy proces ten odbywa się bez umiarkowanego trzęsienia ziemi w życiu kobiety. Podobnie jak grecka bogini Persefona, która zostaje uprowadzona do podziemi jako dziewczyna Kore i powraca jako potężna bogini Persefona, nie jesteś już tą samą kobietą.

Tragiczne, jeśli tak. Zupełnie jak Diana.

Choć na pierwszy rzut oka może wyglądać jak buntowniczka, która zbuntowała się, by pójść własną drogą, przy bliższym przyjrzeniu się okazuje się to złudzeniem optycznym. Przez całe życie ta kobieta służyła najbardziej bezużytecznym obrazom, którymi społeczeństwo manipuluje nami kobietami: była księżniczką, Barbie, Matką Teresą, gwiazdą, troskliwą matką. Była chodzącym banałem i do końca nie była w stanie pójść własną drogą. W magiczny sposób zawsze ciągnęło ją tam, gdzie można było liczyć na podziw i uczucie. Odwieczna pułapka kobiet. W końcu jest niczym więcej niż błyszczącym trofeum patriarchatu i niczym więcej niż wartościowym wzorem do naśladowania.

Dokument pokazuje zdjęcia z jej treningu retorycznego. Prawdopodobnie powinny pozostać prywatne, ale co było prywatnego w tej kobiecie? Kamera się kręci, ale żadna praca nie jest jeszcze wykonywana. Każe dzieciom zachować ciszę, po czym umiejętnie przybiera minę Diany - spuszcza głowę i wygląda na naiwną. Już samo to spojrzenie jest symbolem wszystkiego, przeciwko czemu warto się buntować. Trener pyta ją, skąd czerpie motywację do swojej wyczerpującej pracy charytatywnej. Diana śmieje się: "Nie mam nic innego do roboty" i przez chwilę nie może dojść do siebie. Jak powiedziałem, te zdjęcia nie były przeznaczone dla publiczności. I oczywiście był to żart. I w tragiczny sposób była to również prawda.

Diana nie miała własnego planu na życie. W rzeczywistości nie miała własnego życia. Zamieniła presję królewskiej etykiety na presję rozgłosu, przechodząc obok paparazzi z kokieteryjnie nieśmiałym spojrzeniem, które sama często wywoływała. Pozostała tym, kim była - zależna od miłości i podziwu innych, niezdolna do budowania siebie, własności publiczności i / lub mężczyzn, w których ramiona nieustannie się rzucała. Kobietą, która nie potrafiła szanować samej siebie i sama się utrzymać.

Nie chcę być niepotrzebnie surowy wobec Diany. W końcu sami popełniamy ten błąd raz za razem. Chcemy naszej autentyczności, chcemy nauczyć się mówić "nie" - a jednocześnie chcemy, by świat wokół nas to zrozumiał. Nie chcemy stracić sympatii innych w naszym odkrywaniu siebie, a jednak często ponownie tracimy orientację w tym dylemacie. W końcu przez krótki czas idziemy własną drogą i nie możemy znieść tego, że nie podobamy się innym. Jesteśmy pełni poczucia winy, gdy nie spełniamy oczekiwań otaczających nas osób. Nie możemy znieść ich niezadowolenia. I wycofujemy się. Je suis Diana. Wszyscy jesteśmy trochę Dianą, rozdartą kobietą. Chcemy być sobą i autentyczni, ale chcemy zadowolić wszystkich. Cena za naszą autentyczność wydaje się zbyt wysoka, dopóki nie jesteśmy w stanie znaleźć w sobie wsparcia i zachęty, których potrzebujemy. Dopóki nie zrozumiemy, że jesteśmy przede wszystkim oddane sobie i że same sobie wystarczamy.

Lady Di nie była buntowniczką. Lady Di była rozdarta, niespokojna, uzależniona, zawsze szukała kolejnego zastrzyku uwagi, uczucia i zachęty. Do końca nie mogła oderwać się od tego narkotyku. Pozostała od niego uzależniona do końca i uważała go za swoją tożsamość. Królowa serc. Ale w rzeczywistości serca były substancją, którą musiała przyjmować każdego dnia, której, jak wielu z nas, potrzebowała tak bardzo, że stawiała je ponad wszystko inne. Była zabójczo konsekwentna w wykorzystywaniu kobiecych projekcji, zmarła zbyt wcześnie jako ofiara i stała się legendą. Ofiara paparazzich, ofiara kompletnie pijanego kierowcy, ale tak naprawdę ofiara własnego stylu życia, uzależnienia od miłości wyniesionego do rangi życiowej maksymy. Diana zmarła od złotego strzału narkotyku, na który żadna kobieta nie jest odporna.

W rocznicę śmierci tej tragicznej postaci chciałbym pamiętać o wszystkich kobietach, które każdego dnia poświęcają swoją tożsamość w dobrej wierze, że postępują właściwie. Wszystkie kobiety, które wierzą, że mogą uratować świat lub nawet tylko swój związek dzięki gotowości do poświęceń. Które rezygnują z zaspokajania swoich potrzeb, aby nie zagrażać równowadze rodziny. Które osiągają najlepsze wyniki w pracy i nie żądają odpowiedniego wynagrodzenia, ponieważ satysfakcja innych jest dla nich wystarczającą nagrodą. Wszystkie kobiety, które maltretują swoje ciała zaburzeniami odżywiania i operacjami plastycznymi, ponieważ społeczeństwo akceptuje tylko jeden rodzaj piękna. Wszystkie kobiety, które wierzą, że dobra mama nie traktuje własnych potrzeb tak poważnie. Wszystkie kobiety, które nie żyją swoją mocą, ponieważ czasami wygląda to nieatrakcyjnie. Wszystkie kobiety, które natychmiast zdradzają swoją ścieżkę, gdy gdzie indziej można znaleźć więcej uczucia. Wszystkie kobiety, które jeszcze nie obnażyły tych gównianych wizerunków kobiet za to, czym są - wizerunkami bez życia, a nawet gównianymi.

I tak dochodzę teraz do najważniejszego pytania mojej kobiecej duszy: Czy wszyscy nadal mnie kochacie, mimo że mówię to, co myślę?

Żarty na bok. Diana nie powinna była żyć i umrzeć na próżno. Dla mnie jest symbolem życia kobiety, która poniosła wielką porażkę, życia kobiety, która miała wszelkie możliwości, a jednak uległa tej samej tęsknocie, co pani Müller, Meier czy Schmid. Która uległa błędnemu przekonaniu, że uczucie innych jest ważniejsze niż jej własna ścieżka. Podążanie własną drogą może mieć swoją cenę. Ale jak pokazuje los Diany, tak samo jak nie podążanie własną drogą. To, że popularność może być wyższą walutą niż autentyczność, jest błędem. Mądra kobieta, która nieustraszenie podąża własną drogą, powiedziała mi niedawno w rozmowie telefonicznej: "Zdaję sobie sprawę, że moja pewność siebie coś mnie kosztuje". Wszystko ma swoją cenę. Prawdziwa królowa o tym wie.